O Δημήτρης Κομποχόλης γράφει με αφορμή τη βράβευση του από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο

Tου Δημητρίου Κομποχόλη, φιλολόγου

Το γεγονός της βράβευσής μου από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Πατρών, κ.κ. Χρυσόστομο, αποτελεί μία ξεχωριστή στιγμή για εμένα και ιδιαίτερη τιμή.

Τον ευχαριστώ εκγκαρδίως! Ο λόγος βράβευσης όπως ανέφερε στην ομιλία του, κατά τη διάρκεια του Εσπερινού που έλαβε χώρα στην Εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στις 26/1/2016 είναι: το συγγραφικό μου έργο, η δημοσίευση κειμένων μου σε τοπικές εφημερίδες, καθώς και το γεγονός του επαίνου που έλαβα, κατόπιν συμμετοχής στον Α΄ Πανελλήνιο Διαγωνισμό Λογοτεχνικής Έκφρασης Νέων που διοργανώθηκε από τον Δήμο Βύρωνα Αττικής.

Η συγκεκριμένη τιμητική βράβευση αποτελεί για εμένα βαρυσήμαντο γεγονός, καθώς προέρχεται από έναν εξαίρετο άνθρωπο, που πραγματικά το πιστεύω, φυλάττει Θερμοπύλες. Φυλάττει Θερμοπύλες της Θρησκευτικής, Ιστορικής και Πολιτισμικής μας συνείδησης. Παράλληλα βρίσκεται αρωγός και στέκεται δίπλα στους νέους, αφουγκραζόμενος τα άγχη και τις αγωνίες τους, όπως και σε κάθε Πατρινό πολίτη, ο οποίος έχει ανάγκη από καθοδήγηση, αγάπη και θαλπωρή. Θεωρώ λοιπόν, όπως και πλείστοι εξ ημών, ότι αποτελεί μεγάλη τύχη και τιμή για την Πατραϊκή κοινότητα να έχει θρησκευτικό ποιμενάρχη μία σοφολογιώτατη προσωπικότητα, υψηλού βεληνεκούς κι αναστήματος, όπως είναι αυτή του Μητροπολίτη μας, κ.κ. Χρυσοστόμου.

Επιπροσθέτως, και ευκαιρίας δοθείσης, θα ήθελα να περάσω ένα μήνυμα. Η δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα ενέχει θύτες και θύματα. Πολύ απλοϊκά, θύτες είναι τα πρόσωπα που ακολούθησαν ανορθόδοξες λαϊκίστικες πολιτικές, η λεγόμενη γενιά της μεταπολίτευσης, που έβαλε το χέρι βαθειά και με βουλιμία στο δοχείο με το μέλι, αφήνοντάς το αδειανό για τα θύματα, που είναι η νέα γενιά ανθρώπων, μία γενιά του ίδου Θεού, αλλά μάλλον γυμνή από όνειρα, που της τα στέρησαν. Αυτή η νέα γενιά βρυχάται με δυσμένεια και με ένα ακατάπαυστο πόνο, καθώς γνωρίζει ότι ο δρόμος της ξενιτιάς και της φυγής από την Πατρίδα μας, την πολύπαθη Ελλάδα μας, μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτος, αφού στερεί οξυγόνο και μάλλον την τροφοδοτεί με ιωδιούχο οξύ. Σε αυτή την καταρρέουσα πραγματικότητα, στη δίνη της απελπισίας, οι νέοι καλούνται να βρουν τα πατήματά τους και να ορθοποδήσουν. Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι και πολύ περισσότερο οι νέοι,  αφού για αυτούς και τα παιδιά τους απλώνεται μπροστά η ζωή, θα πρέπει να ομιλούν. Θα πρέπει επιτέλους να σηκωθούν από τον καναπέ τους και να δραστηριοποιηθούν. Να κατονομάσουν και να βροντοφωνάξουν τα κακώς κείμενα και τα στρεβλά της κοινωνίας μας, η οποία έχει φτάσει στο έσχατο σημείο ηθικοπνευματικής κατάπτωσης και πολιτικοκοινωνικής κρίσης και γιατί όχι, να προτείνουν ιδέες για να ξεκολλήσουμε από αυτόν τον βούρκο. Η ενοχική σιωπή των προηγούμενων γενιών ήταν η αιτία αυτής της κατάληξης της Ελλάδας μας. Οφείλουμε ως νέα γενιά και ο καθένας μας ατομικά να απαντήσουμε και να αναμετρηθούμε με την Ιστορία μας. Διάγουμε κοσμοϊστορικές στιγμές και κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος οφείλει να απαντήσει με τον τρόπο του. Εγώ επιλέγω να απαντήσω με τη γραφίδα, με τη συγγραφή. Το δυνατότερο όπλο μας είναι ο Λόγος, που ως γνωστόν «κόκκαλα δεν έχει μα κόκκαλα τσακίζει». Ας μη σιγήσουμε κι εμείς σε στρεβλώσεις, όπως η προηγούμενη γενιά. Το οφείλουμε στην Ιστορία μας και στον Πολιτισμό μας!