Ο κ. Φωτήλας αρχικά αναφέρθηκε στη σημαντική διαδρομή του κ. Τατσόπουλου στην πολιτική και την κοινωνία. Τόνισε ότι το βασικό χαρακτηριστικό των πολιτικών κειμένων της περιόδου 2012-2016, που αναλύονται στο βιβλίο του, είναι «η ελευθερία έκφρασης των απόψεών του, χωρίς να υπολογίζει τους εσωκομματικούς περιορισμούς, αλλά και χωρίς πολλές φορές να συγκρατείται στον τρόπο διατύπωσής τους». Υπογράμμισε ότι στα κείμενα αυτά φαίνεται η επικράτηση του λαϊκισμού, η συστηματική εξαπάτηση του εκλογικού σώματος για την ανάληψη της εξουσίας, η εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος, ο εθισμός μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού στη συνωμοσιολαγνεία, η πατριδοκαπηλία και η πνευματική οκνηρία. Καταλήγοντας, επεσήμανε ότι «το βιβλίο του κ. Τατσόπουλου είναι μια ευκαιρία αναστοχασμού των 4 τελευταίων χρόνων της πολιτικής ζωής του τόπου και ανοίγει δρόμους για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα».
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της παρουσίασης του βιβλίου:
Φίλε Πέτρο,
Φίλε Κώστα,
Φίλες και φίλοι,
Δεν σας κρύβω ότι τη χαρά που ένοιωσα για την τιμή που μου έγινε να παρουσιάσω το βιβλίο του Πέτρου Τατσόπουλου- και τον ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό- ακολούθησε αρχικά μία αμηχανία καθώς δεν είχε τύχει να γνωριστούμε από κοντά.
Γνώριζα βέβαια για τη λογοτεχνική του δραστηριότητα και τη συμμετοχή του αρχικά ως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και μετά ως υποψήφιου στα ψηφοδέλτια του Ποταμιού τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015, αλλά πέραν τούτου λίγες πληροφορίες είχα για την προσωπικότητά του.
Διαβάζοντας όμως το βιβλίο του με τα πολιτικά κείμενα της περιόδου από το 2012 μέχρι τις αρχές του 2016, όπου αυθόρμητα εκθέτει πως φτάσαμε έως εδώ, σκέφτηκα πως τουλάχιστον θα άξιζε να τον είχα γνωρίσει από κοντά!
Πιστεύω μάλιστα ότι η διαδρομή του στην πολιτική και την κοινωνία είναι σημαντική, έχοντας σε μερικά σημεία αναλογίες με τη δική μου.
Πρώτο και βασικό χαρακτηριστικό: Η πολιτική, με τους όρους που ασκείτο δεν τον αφορούσε, όπως πολύ ωραία το έθεσε (σελ. 13).
Ο τρόπος, επίσης, εισόδου του στην πολιτική: Δεν είχε προηγούμενη γνώση από κομματικούς μηχανισμούς και χρειάστηκε κάποιος τρίτος να μεσολαβήσει για να του γίνει πρόταση- όπως και σε εμένα. Ο Πέτρος εξηγεί αναλυτικά τα πρόσωπα που συνέβαλαν στην επαφή του με τον Τσίπρα- που έχει αναλογίες με τη δική μου αποδοχή της συμμετοχής στα ψηφοδέλτια του Ποταμιού.
Παρ’ όλες τις δυσκολίες, κατάφερε να εκλεγεί το 2012 δύο φορές και μάλιστα στη Β’ Αθηνών -την πιο δύσκολη εκλογική περιφέρεια. Νομίζω ότι έδωσε στη Βουλή ένα νέο αέρα, όντας άνθρωπος που διατυπώνει τις απόψεις του ελεύθερα, προερχόμενος από αυτό που λέμε κοινωνία των ενεργών πολιτών χωρίς προηγούμενη κομματική ένταξη!
Ως αποτέλεσμα των παραπάνω- και ειδικά της ελευθερίας σκέψης και δράσης- προκύπτει νομίζω και το τρίτο ενδιαφέρον στοιχείο της προσωπικότητάς του: Ο τρόπος αντίδρασής του στην κατεστημένη πολιτική και ειδικά απέναντι σε αυτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Πέτρος είναι αλήθεια ότι το πάλευε καιρό μέσα του για να καταλάβει με ποιους «είχε μπλέξει»- άλλωστε είχε αριστερές καταβολές, τους δικούς του δηλαδή «Λαϊστρυγόνες και Κύκλωπες» που λέει ο Ποιητής (Καβάφης «Ιθάκη»). Ίσως πάλι να μη μπορούσε να φανταστεί πόσες δραματικές συνέπειες θα επέφερε στον τόπο η πολυπόθητη αλλαγή που διατυμπάνιζε ο επελαύνων τότε ΣΥΡΙΖΑ.
Χρειάστηκαν περίπου 2 χρόνια από την γνωριμία του με τον Αλέξη Τσίπρα και οι κάθετες τοποθετήσεις του με αιχμή την αντίθεσή του με μερίδα ακραίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα της τρομοκρατίας για να επέλθει το συναινετικό «αλλά Τσεχοσλοβακία» διαζύγιο (σελ.80, εννοεί τον χωρισμό σε Τσεχία και Σλοβακία το 1993).
Πάλι καλά, λέω εγώ, που δεν τον ανάγκασαν να παραδώσει την έδρα, όπως αναγκάστηκαν να παραμείνει στη σφαίρα επιρροής των Σοβιετικών η Τσεχοσλοβακία το 1968 με τα τανκς, μιας και το φερε η συζήτηση για τη χώρα αυτή της Κεντρικής Ευρώπης!!!
«Ήταν όμως εκεί» στη Βουλή ο Πέτρος, όπως λέει και ο τίτλος του βιβλίου του, σε ανάμνηση προφανώς της ωραίας σειράς βιβλίων των δεκαετιών του ’60 και ’70 του Τεύκρου Μιχαηλίδη.
Εύχομαι βέβαια σε μένα να μην προκύψει τέτοια απευκταία περίπτωση (συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ), γιατί το’ χω πει ανοιχτά και το επαναλαμβάνω και τώρα:
Πιθανή συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ότι ο Ιάσονας Φωτήλας δεν θα είναι στο Ποτάμι.
Έρχομαι τώρα στο πιο σημαντικό στοιχείο που διέκρινα, μελετώντας το πρώτο ειδικά τμήμα του βιβλίου του Πέτρου: αυτό της ελευθερίας έκφρασης των απόψεών του, χωρίς να υπολογίζει τους εσωκομματικούς περιορισμούς, αλλά και χωρίς πολλές φορές να συγκρατείται στον τρόπο διατύπωσής τους.
Τα κόμματα- το γράφει πάλι πολύ σωστά- αν θέλουμε να είναι ζωντανοί οργανισμοί και όχι κλειστά- σε βαθμό μυστικισμού- κλαμπ πρέπει να είναι ανοιχτά και προς τα μέσα και προς τα έξω.
Γνωρίζουμε πια όλοι πως η ανανέωση και η -με νέους όρους- λειτουργία τους είναι όρος sine qua non για την υπέρβαση της κρίσης και της σωτηρίας της χώρας.
Ο Πέτρος λοιπόν δε δίστασε να πει και να γράψει καθαρά τις απόψεις του. Στην αρχή πιο διστακτικά στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όταν έβλεπε την κοινή λογική να έρχεται σε σύγκρουση με τις ιδεοληψίες των τότε συντρόφων του στην αντιπολίτευση, αργότερα πιο δυνατά ως ανεξάρτητος πια, και προφανώς πιο απελευθερωμένος, αρχής γενομένης από τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, που αμετανόητοι υπερασπιζόντουσαν τα εγκλήματα κατά του Παύλου Φύσσα και άλλων πολιτών μας, κάνοντας το γνωστό σαματά που κάνουν οι φασίστες στη Βουλή όταν παίρνουν θάρρος (σελ. 86).
Συνέχισε επίσης να γράφει άρθρα και να μιλάει για την επικράτηση του λαϊκισμού, τη συστηματική εξαπάτηση του εκλογικού σώματος για την ανάληψη της εξουσίας, την εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος, τον εθισμό μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού στη συνωμοσιολαγνεία, την πατριδοκαπηλία και την πνευματική οκνηρία.
Τα περισσότερα συνεχίζουμε να τα βιώνουμε με τον χειρότερο τρόπο από την τωρινή κυβέρνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι προηγούμενες τα κάνανε καλά.
Υπάρχει όμως μία θεμελιώδης διαφορά και θα’ θελα να την πω με αυτή την αφορμή: ετούτη εδώ η κυβέρνηση εκλέχτηκε υποτίθεται για να μην ακολουθήσει την πεπατημένη του ψέματος και του λαϊκισμού.
Φευ όμως! τα ίδια και χειρότερα: ψέματα ασύστολα, καταφυγή στο διχασμό, επιπλέον και την πόλωση, επιπλέον μέτρα 5,4 δις ευρώ!!! και από βρυχηθμούς και λεονταρισμούς ενάντια στην διαπλοκή, νιαουρίσματα ως γάτες Ιμαλάιων και τέσσερις (4) παρακαλώ συναντήσεις με κορυφαίο εκδότη, που κατά τα άλλα κατήγγειλε!!!
Ο Πέτρος, λοιπόν, δεν δίστασε να συγκρουστεί με πολλές από τις παθογένειες του συστήματος και φυσιολογικά ήρθε η υποψηφιότητά του στο Ποτάμι, ξαναβρίσκοντας την άκρη στην αναγκαιότητα συνδυασμού των παιδιών του Διαφωτισμού, όπως σωστά τα λέει: του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού ή όπως το λέμε στο Ποτάμι, της κοινής λογικής.
Τελειώνω με ένα ερώτημα που ίσως θα βασανίζει τον ίδιο τον Πέτρο για πολλά χρόνια, αφού και τώρα νοιώθει την ανάγκη να εξηγήσει το πώς και το γιατί στο βιβλίο του (σελ. 88-92).
Ο ίδιος ομολογεί πως όχι δεν τα έπραξε όλα σωστά στην σύντομη κοινοβουλευτική σταδιοδρομία του, αν και δεν θεωρεί πως εντάσσονται στα λάθη του η κορυφαία πολιτική απόφασή του, της μη ψήφισης δηλαδή του Σταύρου Δήμα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Δεκέμβριο του 2014.
Είναι πράγματι ένα σημείο που χρήζει πολλής συζήτησης και έχουν ακουστεί αρκετά, όχι μόνο για τον ίδιο τον Πέτρο, αλλά και για όσους βουλευτές βρέθηκαν στο ανάλογο δίλημμα.
Η δική μου άποψη, και με αυτή θα κλείσω τη δική μου μικρή ομιλία, είναι ότι οι μετέπειτα εξελίξεις δεν δικαίωσαν την επιλογή του να μην στηρίξει τον Σταύρο Δήμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνομαι τα επιχειρήματά του και δεν κατανοώ την πραγματικά δύσκολη θέση, που βρέθηκε με τις δεδομένες υποσχέσεις που είχε δώσει, αλλά και το ρεύμα που φαινόταν ότι είχε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ και δύσκολα μπορούσε να ανακοπεί.
Η χώρα, όμως, αντικειμενικά μπήκε τον Φεβρουάριο του 2015 εκ νέου σε περιπέτειες. Έγινε πράξη η γνωστή ρήση «ανθημών Γουλιμής» που είπε ο Μεσολογγίτης μεγάλος πολιτικός Χαρίλαος Τρικούπης.
Και γίνεται πια ξεκάθαρο ότι πρέπει να συνεννοηθούν πολλές πολιτικές δυνάμεις, προκειμένου να γλυτώσουμε όσο το δυνατόν συντομότερα από αυτή την επικίνδυνη κυβέρνηση.
Ίσως, και επειδή ο Πέτρος υποψιαζόταν τι επρόκειτο να επακολουθήσει γνωρίζοντας από τα μέσα αυτό τον χώρο, θα ήταν πιο σωστή η διατύπωση δημόσιας δήλωσης-τοποθέτησης, όπως αυτή που του πρότεινε με δύο παραλλαγές πριν από λίγες ημέρες μέσω του διαδικτύου ο καθηγητής του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Θανάσης Διαμαντόπουλος.
Σας διαβάζω την πρώτη που του πρότεινε για χάρη συντομίας, συμφωνώντας επί της ουσίας:
«Η άνοδος στην εξουσία μιας κυβέρνησης κυριαρχούμενης από κόμμα με τα χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ θεωρώ πως θα είχε ανυπολόγιστα αρνητικές έως καταστροφικές συνέπειες για τον τόπο και, ως εκ τούτου, έχω την εθνική υποχρέωση να μη τη διευκολύνω. Για να μην προσθέσω, ωστόσο, στην -εμπεριέχουσα και μαρτυρολόγιο- μυθολογία της ανερμάτιστης Αριστεράς το όπλο της επίκλησης συνωμοσιών, ιδιοτελειών και μυστικών κέντρων που “εμπόδισαν” την άνοδό της στην εξουσία, θα προσπαθήσω να καταρρίψω κάθε υπαινιγμό περί πολιτικής μου ιδιοτέλειας, δεσμευόμενος να μην ξαναπολιτευθώ για ικανό χρονικό διάστημα. Και κάθε υπαινιγμό περί οικονομικής μου ιδιοτέλειας, δεσμευόμενος πως, ακόμη και μετά την παρέλευση της νομικής μου υποχρέωσης για κατάθεση “πόθεν έσχες”, θα δίνω στη δημοσιότητα την εξέλιξη της οικονομικής μου κατάστασης, καθώς και των οικείων μου».
Σε κάθε περίπτωση όπως είπα και πιο πάνω, το βιβλίο του Πέτρου Τατσόπουλου είναι μία ευκαιρία αναστοχασμού των 4 τελευταίων χρόνων της πολιτικής ζωής του τόπου και ανοίγει δρόμους για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα.
Καλή επιτυχία Πέτρο στο βιβλίο σου, να είναι καλοτάξιδο και να μην χαθούμε τώρα που γνωριστήκαμε!!!
Σας ευχαριστώ!
Reviewed by imerisios.gr
on
8:48:00 μ.μ.
Rating:
