Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή εννέα μέλη της Πολυφωνικής μιλούν στο imerisios.gr για το Χριστουγεννιάτικο Κοντσέρτο – Εικόνες από την πρόβα τζενεράλε

Δύο υπέροχες χριστουγεννιάτικες  μουσικές βραδιές αναμένεται να ζήσουν όσοι πρόλαβαν να εξασφαλίσουν την είσοδό τους στο κοντσέρτο της Πολυφωνικής που πραγματοποιείται το Σάββατο 22 και την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου, στο Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Πάτρας.

Ο κόσμος για ακόμα μία χρονιά αγκαλιάζει το μεγάλο μουσικό γεγονός της πόλης προκειμένου να απολαύσει τους  350 ερμηνευτές των Χορωδιακών και Ορχηστρικών τμημάτων του Οργανισμού αλλά και όχι μόνο . Τα φετινά κοντσέρτα θα υλοποιηθούν με τη συμμετοχή της 40μελούς ΣΥΜΦΩΝΙΚΗΣ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ ‘’SINFONICA’’, των δύο καταξιωμένων λυρικών τραγουδιστών, Μίνας Πολυχρόνου [soprano] και Γιάννη Γιαννίση [baritone] καθώς και της Ακαδημίας χορού και Dance A Ελένης Μπαλαφούτη.

Ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς θα αποτελέσει κατά την διάρκεια της συναυλίας του Σαββάτου, η βράβευση του διακεκριμένου Αρχιμουσικού και Μαέστρου Δημήτρη Μποτίνη για την πολυετή προσφορά του στα μουσικά δρώμενα της Πάτρας.

Ο imerisios.gr βρέθηκε στην πρόβα τζενεράλε και συνομίλησε με ορισμένους εκ των πρωταγωνιστών του κοντσέρτου ζητώντας τους να μας μεταφέρουν τα συναισθήματα της συμμετοχής στην μεγαλύτερη γιορτή της μουσικής και των Χριστουγέννων στην Πάτρα. 

Η Κωνσταντίνα Παπαλεξοπούλου και η Ιουλία Παπαδοπούλου, μέλη της νεανικής χορωδίας της Πολυφωνικής, η Αλεξάνδρα Πέττα, που ανήκει στο δυναμικό της Φιλαρμονικής ορχήστρας από το 2010, η Νίκη Αδάμη, ο  Χρήστος Αρώνης, η Γωγώ Χρυσαθοπούλου, ο Βαγγέλης Καλλαρας και η Αθανασία Παπασταύρου, όλοι μέλη της Μικτής Χορωδίας, καθώς και η Ελένη Μουζάκη, μέλος επίσης της Μικτής Χορωδίας και Έφορος Δημοσίων Σχέσεων της Πολυφωνικής μίλησαν για την προετοιμασία, τα συναισθήματα επί σκηνής και τις μνήμες που αφήνει πίσω του το κοντσέρτο.

Περιγράψτε μας σημαντικές στιγμές κατά την προετοιμασία μέχρι και την διεξαγωγή του Κοντσέρτου.

Κωνσταντίνα Παπαλεξοπούλου: Όλο αυτό το διάστημα, από το Σεπτέμβριο που ξεκινούν ξανά οι πρόβες μετά το διάλλειμα του καλοκαιριού ως και το κοντσέρτο, χαρακτηρίζεται από την προετοιμασία όλου του Οργανισμού για τη χριστουγεννιάτικη συναυλία. Κάθε πρόβα είναι σημαντική, προκειμένου να έχουμε το επιθυμητό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Το ενδιαφέρον της «γνωριμίας» με τα μουσικά έργα, η σκληρή δουλεία και το ομαδικό πνεύμα που κυριαρχεί δημιουργούν ένα κλίμα συγκίνησης. Το αποκορύφωμα είναι οι τελικές πρόβες στις οποίες συμμετέχουν όλες οι χορωδίες για την τελειοποίηση των μουσικών έργων που ερμηνεύουν είτε ξεχωριστά είτε από κοινού, αλλά και η ορχήστρα. Οι Χριστουγεννιάτικες μελωδίες και οι ερμηνείες τους δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μαγική. 

Αλεξάνδρα Πέττα: Οι σημαντικότερες στιγμές του κονσέρτου είναι κάθε χρόνο οι γενικές πρόβες που πραγματοποιούνται την ίδια μέρα με τη συναυλία. Εκεί, βλέπεις αυτά που δημιούργησες μαζί με την ομάδα σου να παίρνουν σάρκα και οστά επί σκηνής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να προσδοκάς ακόμα περισσότερο τη μεγάλη στιγμή που θα ακούσεις τον κόσμο να χαίρεται μαζί σου και να σε χειροκροτεί, που κατάφερες έστω και για κάποια λεπτά να του δώσεις την ευκαιρία να ξεφύγει από την ρουτίνα και να ταξιδέψει μαζί σου μέσα από τις χριστουγεννιάτικες μελωδίες. 

Χρήστος Αρώνης : Σημαντικότερες στιγμές για την προετοιμασία για το κοντσέρτο αποτελούν οι δοκιμές και οι πρόβες της χορωδίας μας. Με την καθοδήγηση του αγαπητού μας μαέστρου, είμαστε σε θέση να γνωρίσουμε και να έρθουμε σε μία πρώτη επαφή με το ρεπερτόριο και στη συνέχεια να μπορούμε να ερμηνεύσουμε και να αποδώσουμε άρτια καλλιτεχνικά τα κομμάτια, πάντα με οδηγό μας το συναίσθημα.

Αθανασία Παπασταύρου: Οι «σημαντικές στιγμές» που έχουν οι χορωδοί μπορεί να είναι δύο ειδών. Οι πρώτες σημαντικές στιγμές είναι καλλιτεχνικές, η στιγμή που παίρνουμε το έργο που θα ερμηνευθεί στα χέρια μας, η ανάλυση που θα γίνει από το μαέστρο για το ύφος και την προέλευση του έργου καθώς και η προσωπική μας αντίδραση απέναντι στην αισθητική του. Οι δεύτερες σημαντικές στιγμές, είναι οι προσωπικές μας επαφές. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο έχουμε αναπτύξει ένα αίσθημα ενότητας μπροστά σε αυτό που πρέπει να παρουσιαστεί. Η χορωδία – όταν λειτουργεί όπως πρέπει- είναι ένας οργανισμός που όπως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί κινείται και επηρεάζεται από τις ψυχολογικές και περιβαλλοντικές συνθήκες. Η μια φωνή συμπληρώνει και εμπλουτίζει την άλλη. Σε πανεπιστημιακές μελέτες αποδεικνύεται ότι, όταν οι χορωδοί ερμηνεύουν ένα έργο, οι χτύποι της καρδιάς τους συγχρονίζονται. Στο τελευταίο μέρος του κοντσέρτου, όλες οι χορωδίες ερμηνεύουν μαζί κάποια έργα. Σε εκείνο το σημείο κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι 300 καρδιές να συγχρονίζονται για να αποδώσουν και να μεταδώσουν το ίδιο συναίσθημα στον κόσμο… 

Βαγγέλης Καλλαρας: Η περίοδος προετοιμασίας μας για το Κοντσέρτο είναι φρενήρης και ταυτόχρονα λογική. Είτε η κάθε φωνή ξεχωριστά είτε όλοι μαζί δουλεύουμε με επιμέλεια και πειθαρχία χωρίς ποτέ να χάνεται η μαγεία της μουσικής που ερμηνεύουμε , η αίσθηση της ομάδας και οι μεταξύ μας φιλία και σεβασμός. Θεωρώ πως αυτό μεταφράζεται και στο αποτέλεσμα που τελικά καλούμαστε να προσφέρουμε. Δε θα ξεχάσω τη πρώτη φορά που συμμετείχα σε μεικτή πρόβα ( όλες οι φωνές μαζί) το Νοέμβριο του 2016 εν όψει του κονσέρτου της χρονιάς εκείνης. Το πνεύμα και η δύναμη όλης της χορωδίας με καθήλωσε και για λίγο έμεινα να κοιτάζω γύρω μου βαθιά εντυπωσιασμένος. 

Τι σημαίνει για εσάς η συμμετοχή σας στο Χριστουγεννιάτικο Κοντσέρτο;

Κωνσταντίνα Παπαλεξοπούλου: Ένα σημαντικό μέρος της συμμετοχής σε μία χορωδία, εκτός από τις πρόβες και την εκμάθηση των μουσικών έργων, αποτελούν και οι συναυλίες. Πρόκειται για την παρουσίασή της δουλειάς που πραγματοποιείται στην Πολυφωνική Χορωδία όλο το χρόνο και -σε ό, τι αφορά το Χριστουγεννιάτικο κοντσέρτο- τους τελευταίους μήνες, στο κοινό. Αυτό είναι πολύ σημαντικό πρώτα από όλα γιατί η χορωδία και κάθε μέλος ξεχωριστά λαμβάνει την αναγκαία ανατροφοδότηση από το κοινό: πόσο καλό είναι το αποτέλεσμα, αν και πως καταφέρνει να μεταδοθεί στο θεατή η μουσική, που είναι και ο βασικός στόχος. Παράλληλα, η συνεργασία σε ένα τέτοιο εγχείρημα συμβάλλει στη δημιουργία μιας κοινής εμπειρίας ανάμεσα στα μέλη της ομάδας που ενισχύει το ομαδικό πνεύμα και τον προσανατολισμό σε κοινούς (μουσικούς) στόχους. Τέλος, και αν όλα πάνε καλά, το αίσθημα της ανταμοιβής της σκληρής δουλειάς που έχει προηγηθεί σε προσωπικό και κυρίως σε ομαδικό επίπεδο είναι ανεκτίμητης αξίας.

Αλεξάνδρα Πέττα: Θεωρώ ότι το Χριστουγεννιάτικο κονσέρτο είναι μία από τις πιο σημαντικές εκδηλώσεις για την πόλη μας, πράγμα το οποίο αποδεικνύεται περίτρανα και από την πολυάριθμη προσέλευση του πατρινού κοινού. Έτσι, λοιπόν, η συμμετοχή μου σε αυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες μουσικές εμπειρίες που έχω βιώσει. Ο τρόπος με τον οποίο δομείται ένα τέτοιο γεγονός, οι πρόβες που διεξάγονται, αλλά και η ίδια η μέρα της συναυλίας με διδάσκουν στο να πειθαρχώ, να υπακούω, αλλά και να εξελίσσομαι σαν άτομο. 

Χρήστος Αρώνης : Είναι χαρά και τιμή μου, να συμμετέχω σε μία συναυλία, που έχει γίνει πλέον θεσμός για την πόλη μας και να είμαι σε θέση και εγώ με τη σειρά μου να προσφέρω στον πολιτισμό και στον εορτασμό της γέννησης του θεανθρώπου.

Ιουλία Παπαδοπούλου: Η συμμετοχή στο χριστουγεννιάτικο κοντσέρτο για μένα είναι απλά ένα όνειρο!Εδώ και πολλά χρόνια , πριν γίνω μέλος της Πολυφωνικής Χορωδίας, το παρακολουθούσα ανελλιπώς. Κάθε χρόνο έβλεπα τα μέλη της χορώδιας να τραγουδούν τόσο όμορφα και συλλογιζόμουν ‘Μακάρι να ήμουν κι εγώ πάνω στην σκηνή’. Η λαχτάρα μου να συμμετάσχω ήταν πολύ μεγάλη ώσπου τελικά ήρθε η στιγμή που το έζησα όχι μία αλλά δύο χρονιές. Η οργάνωση, η αφοσίωση, η διάθεση, η αγάπη για την μουσική καθώς και το ευχάριστο, χριστουγεννιάτικο κλίμα  είναι ορισμένα από τα στοιχεία που με κάνουν να νιώθω πάρα πολύ τυχερή κάθε φορά που συμμετέχω στο κοντσέρτο. Οι όμορφες στιγμές που έχω ζήσει κατά την διάρκεια της προετοιμασίας, από τις πρώτες πρόβες έως και την ίδια την εκδήλωση, είναι μοναδικές. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορώ να φανταστώ Χριστούγεννα χωρίς το χριστουγεννιάτικο κοντσέρτο της Πολυφωνικής. Για μένα η συμμετοχή μου σε αυτό το τόσο λαμπρό γεγονός αποτελεί απαραίτητο στοιχείο για να νιώσω την χαρά των Χριστουγέννων!

Αθανασία Παπασταύρου: Ανήκω σε μια περίεργη κατηγορία ανθρώπων, σε αυτούς που δεν γιορτάζουν και δεν αναμένουν τα Χριστούγεννα. Το κοντσέρτο όμως, ανήκει σε άλλη σφαίρα. Καλλιτεχνικά αυτό που παρουσιάζεται είναι μοναδικής αξίας για τα δεδομένα της πόλης μας και χαίρομαι που είμαι μέρος αυτής της εκδήλωσης. Η συμμετοχή στη κοντσέρτο είναι για εμένα η τέλεια είσοδος στα Χριστούγεννα. Η μουσική ,οι άνθρωποι και η γενικότερη ατμόσφαιρα δρουν μαζί και διαμορφώνουν τις πιο κατάλληλες συνθήκες για να δεχτούμε το χριστουγεννιάτικο πνεύμα.

Τι σκέφτεστε πριν βγείτε στη σκηνή;

Αλεξάνδρα Πέττα: Πριν από την είσοδο στην σκηνή, τα συναισθήματα, αλλά και οι σκέψεις εναλλάσσονται. Η ανυπομονησία και η αγωνία για το αποτέλεσμα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο τη στιγμή εκείνη.

Χρήστος Αρώνης : Ανυπομονησία και –παραδόξως– ελάχιστο, έως και μηδενικό, άγχος. Αισθάνομαι ανυπομονησία να μοιραστούμε με τον κόσμο και το κοινό την αγάπη μας για το τραγούδι και τη μουσική. Όταν τα θετικά συναισθήματα και ο ενθουσιασμός σε κατακλύζουν, δε θέλεις να το κρατήσεις για τον εαυτό σου, θες να το μοιραστείς με όλο τον κόσμο.

Αθανασία Παπασταύρου: Λίγο πριν από την εμφάνισή μας, η χορωδία παρατάσσεται σε μια γραμμή αναμονής στα παρασκήνια. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία για να συγκεντρωθούμε, να πούμε ένα αστείο που θα μας χαλαρώσει και να κάνουμε ένα τελευταίο τσεκ στις στολές και τις θέσεις μας. Βλέπεις τους νέους χορωδούς, αγχωμένους να σφίγγουν την παρτιτούρα τους και να στέκονται κάπως αμήχανα, ενώ οι πιο παλιοί, συγκεντρώνονται,  αφήνοντας τις σκέψεις και τα βάρη της καθημερινότητας πίσω τους.

Γωγώ Χρυσανθοπούλου: Οι σκέψεις και κυρίως τα συναισθήματα πριν βγούμε στη σκηνή είναι ανάμεικτα. Σε πρώτο πλάνο, υπάρχει ο παράγοντας άγχος, αλλά με την πιο δημιουργική του έννοια. Άγχος, ένταση μαζί με ανυπομονησία και χαρά γι’αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Όλες οι συμβουλές, οι παρατηρήσεις και τα διδαχθέντα των προβών, περνούν γρήγορα από τη σκέψη, μέχρι πριν ανέβουμε και το τελευταίο σκαλοπάτι για τη σκηνή. Τότε όλα αρχίζουν!

Βαγγέλης Καλλαρας: Πριν ανέβουμε στη σκηνή προσπαθώ να αποβάλω κάθε άγχος και να απολαύσω τη μαγεία των χριστουγεννιάτικων τόνων. Με το που βγαίνουμε στο πλέον οικείο stand βλέπω την ορχήστρα, τον κόσμο , τη σιγουριά του Μαέστρου σε εμάς και κάθε άγχος εξατμίζεται.

Ελένη Μουζάκη: Δεν σκέφτομαι κάτι… μόνο αισθάνομαι. 

Αγωνία, για να πάνε όλα καλά και να αποδώσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και αν είναι δυνατόν άψογα, όλα αυτά που προετοιμάσαμε με πολύ κόπο, αγάπη και αφοσίωση. Προσμονή, για την εμφάνισή μας και την ανταπόκριση του κόσμου. Χαρά, που θα μοιραστούμε τη μουσική και τις ερμηνείες μας με τον κόσμο.

Περιγράψτε μας τα συναισθήματά σας επί σκηνής.

Κωνσταντίνα Παπαλεξοπούλου: Φυσικά πάνω στη σκηνή η προσοχή βρίσκεται στη μαέστρο και, γενικότερα, στη διεκπεραίωση του έργου μας ως χορωδία. Ο χρόνος μοιάζει να κυλά γρηγορότερα. Το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η χαρά της δημιουργικής συνεργασίας, η χαρά που, ούτως ή άλλως, προσφέρει η ενασχόληση με τη μουσική. Το επιτυχημένο αποτέλεσμα, το χαμόγελο και η επιβράβευση από τη μαέστρο μας αλλά και το θερμό χειροκρότημα του κοινού κορυφώνουν την ικανοποίηση που αισθανόμαστε.

Αλεξάνδρα Πέττα: Τα συναισθήματα που βιώνω πάνω στην σκηνή είναι κατά κύριο λόγο συγκίνηση, χαρά και ικανοποίηση. Τη στιγμή εκείνη όλες οι σκέψεις φεύγουν από το μυαλό και προσηλώνεσαι στην μπαγκέτα του μαέστρου σου και στη δύναμη της μουσικής.

Νίκη Αδάμη: Ανυπομονησία, άγχος, χαρά, ευδαιμονία, πάθος, συγκίνηση, μελαγχολία, αναπόληση... Είναι μερικά μόνο από τα συναισθήματα που αλληλοδιαδέχονται από τη στιγμή που αδειάζουν τα παρασκήνια και η σκηνή γεμίζει με τους χορωδούς και μουσικούς, που συνεργάζονται τόσο αρμονικά, ώστε να βιώσουν οι ακροατές-θεατές την εμπειρία των Χριστουγέννων και να μεταφερθούν με μελωδίες και εικόνες στη μαγεία τους.

Χρήστος Αρώνης: Η αγάπη του κόσμου, και το χειροκρότημα με γεμίζει με χαρά και ικανοποίηση. Είναι ιδιαίτερα συγκινητικό όταν συνειδητοποιείς πως ο κόπος και ο χρόνος που αφιέρωσες για κάτι τόσο όμορφο, ευδοκιμούν και έχεις καταφέρει τελικά τον στόχο σου, που δεν είναι άλλος από το να κάνεις τον θεατή να συμμετέχει στον ενθουσιασμό και στο γιορτινό κλίμα των ημερών. 

Ιουλία Παπαδοπούλου: Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω! Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα. Σίγουρα εχω ένα μικρό άγχος διότι ως μέλος ενός συνόλου θέλω να αποδώσω όσο το δυνατόν καλύτερα. Περισσότερο όμως νιώθω ενθουσιασμό και συγκίνηση που μπορώ να μεταβιβάσω στο κοινό την χαρά των Χριστουγέννων και την δύναμη της μουσικής. Το γεγονός ότι απέναντι μας παρευρίσκονται σχεδόν χίλιοι θεατές, μου ξυπνά την επιθυμία να επικοινωνήσω με κάποιο τρόπο μαζί τους και ποιος είναι καλύτερος από την μουσική. Η ευκαιρία που μου δίνεται να εκφραστώ στην συγκεκριμένη εκδήλωση είναι ανεκτίμητη και γι’ αυτόν τον λόγο όταν είμαι στην σκηνή προσπαθώ να το ευχαριστηθώ όσο πιο πολύ μπορώ.

Αθανασία Παπασταύρου: Κάθε συναυλία, κάθε κοντσέρτο, κάθε σκηνική παρουσία είναι για μένα διαφορετική. Το περιβάλλον, η σωματική κόπωση, η προσωπική ψυχολογική κατάσταση,  είναι παράγοντες που μπορούν να αλλάξουν δραματικά τη συναισθηματική κατάσταση του χορωδού από συναυλία σε συναυλία. Υπάρχουν συναυλίες στις οποίες έχω ξεχάσει ότι υπάρχει κοινό, ενώνομαι με τη μουσική και το συναίσθημα που αποπνέεται, συγκινούμαι και γίνομαι ταυτόχρονα χορωδός και ακροατής. 

Γωγώ Χρυσανθοπούλου: Όλα τα προαναφερθέντα συναισθήματα αλλάζουν έχοντας ανέβει στη σκηνή και αντικρύσει όλους αυτούς τους ανθρώπους που με ευλάβεια αδημονούν να γίνουν κοινωνοί νέων αλλά και παλαιών γνώριμων μελωδιών. Ο χρόνος όμως σταμάτα για λίγο όταν τα φώτα της αίθουσας μας «αγκαλιάσουν», μέχρις ότου ο μαέστρος να κάνει το χαρακτηριστικό νεύμα για να ανοίξουμε τις παρτιτούρες μας. Τότε όλα τα άγχη υποχωρούν και τη θέση τους παίρνει η ψυχική ηρεμία, την οποία διαδέχεται η συγκίνηση και τέλος μια γλυκιά μελαγχολία, την οποία ποτέ μου δεν μπόρεσα να εξηγήσω. Πλέον έχουμε αφεθεί στα χέρια του μαέστρου, με προσήλωση πάντα στον πρωταρχικό στόχο μας• την ερμηνεία. Σημαντικός αρωγός του καθένα μας σε αυτό το μαγικό ταξίδι, είναι φυσικά το πάθος για μουσική.

Βαγγέλης Καλλαρας: Επί σκηνής ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα από ότι ξέρουμε. Το πρόγραμμα που έχουμε περάσει ώρες και ώρες να τελειοποιήσουμε ξαφνικά φαντάζει για εμάς μικρό και σύντομο. Μόνο όταν το ξαναδώ στη τηλεόραση καταλαβαίνω το μέγεθος του ( κυριολεκτικά και μεταφορικά). Αποδίδω τη κατάσταση αυτή στη ευφορία που μας βγάζουν τα κομμάτια.

Περιγράψτε μας μία όμορφη (ή σημαντική) στιγμή από Χριστουγεννιάτικο Κοντσέρτο που σας έχει μείνει στο μυαλό.

Κωνσταντίνα Παπαλεξοπούλου: Νομίζω πως οι πιο όμορφες και συγκινητικές στιγμές στο Χριστουγεννιάτικο Κοντσέρτο είναι οι τελευταίες, όταν βρισκόμαστε όλοι οι συμμετέχοντες στη σκηνή και ερμηνεύουμε αγαπημένες Χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Η ατμόσφαιρα είναι πραγματικά γιορτινή, όπως αρμόζει στο κλίμα των ημερών αυτών και μαζί με τις εκπλήξεις που τους περιμένουν δε μπορεί παρά να συγκινήσει όσους παρακολουθήσουν τη συναυλία, μια ανάσα πριν από την ημέρα των Χριστουγέννων.

Νίκη Αδάμη:  Ένα τόσο γνωστό και χαρακτηριστικό του πνεύματος των Χριστουγέννων τραγούδι, τα ‘’Τρίγωνα κάλαντα’’, νομίζω πως κάθε χρόνο χαρίζουν την ίδια συγκίνηση, τόσο επί σκηνής όσο και στους ακροατές. Η στιγμή που τα μπαλόνια ξεχύνονται στο κοινό και όλοι σπεύδουν να κρατήσουν από ένα για να τους θυμίζει το συναίσθημα που έχουν εκείνη τη στιγμή, είναι από τις πιο όμορφες στιγμές που έχω ζήσει και συνεχίζω να αναζητώ κάθε χρόνο, σε κάθε χριστουγεννιάτικο κονσέρτο!

Χρήστος Αρώνης: Σε κάθε συναυλία, το χαμόγελο του μαέστρου κατά την διάρκεια της ερμηνείας σε καθησυχάζει και παράλληλα μας υπενθυμίζει το καθήκον μας, όπου είναι να μεταδώσουμε τα γιορτινά συναισθήματα στον ακροατή. 

Ιουλία Παπαδοπούλου: Μία από τις αγαπημένες μου στιγμές στο χριστουγεννιάτικο κοντσέρτο ήταν εκείνη όπου όλες οι χορωδίες μαζί τραγουδήσαμε ένα υπέροχο κομμάτι, το ‘A Christmas Processional’.Εκείνη την στιγμή ένιωθα πως δεν πατούσα στη γη, πως συνέβαινε κάτι ξεχωριστό και μαγευτικό, το οποίο οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν. Κατά την διάρκεια του κομματιού, ενώ τραγουδούσα, παρατηρούσα τα υπόλοιπα μέλη της χορωδίας και σκεφτόμουν πόσο όμορφα πράγματα μπορούν να προκύψουν από την συνεργασία ανθρώπων που αγαπούν την μουσική. Το γεγονός πως είχαμε συγκεντρωθεί 350 ερμηνευτές για την επίτευξη αυτού του υπέροχου σκοπού, με έκανε να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο την μαγεία αυτής της στιγμής. 

Αθανασία Παπασταύρου: Η πρώτη μου επαφή με το κοντσέρτο της Πολυφωνικής ήταν το 2010, όταν μπήκα στην αίθουσα  ως ακροατής, τα τελευταία 10 λεπτά της συναυλίας. Είχε προηγηθεί μια δύσκολη μέρα και μέχρι τότε δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν «καλές» ελληνικές χορωδίες και ότι γίνονται τέτοιου επιπέδου συναυλίες στην Πάτρα… Ξαφνικά, βρέθηκα σε ένα τόπο μαγικό, με μελωδίες που δεν πίστευα ότι εκτελούνται ζωντανά, εκείνη τη στιγμή, μπροστά μου!  Θυμάμαι να βγαίνω εκστασιασμένη από την αίθουσα, ενώ έβλεπα και πολύ κόσμο να βγαίνει με την ίδια ακριβώς έκφραση στο πρόσωπο με τη δική μου…

Βαγγέλης Καλλαρας: Θυμάμαι, τη πρώτη μου φορά στο κονσέρτο κατά τη διάρκεια του αγαπημένου κομματιού Oh holy night που το δέος ήταν τόσο που ξεχάστηκα και δε ξεκίνησα να τραγουδάω παρά μόνο όταν ο διπλανός μου με σκούντησε κρυφά. Τέτοιες στιγμές προδίδουν πιστεύω το τεράστιο μέγεθος αυτής της συναυλίας αλλά και της μουσικής που ερμηνεύουμε. Και αν αποχαυνώνει τους χορωδούς που την έχουν ακούσει ασταμάτητα για μήνες , μπορώ μόνο να φανταστώ τι επίδραση έχει σε αυτούς που την ακούν στο κοινό για πρώτη φορά.

Ελένη Μουζάκη: Όλες οι στιγμές του κοντσέρτου είναι για εμένα όμορφες και σημαντικές. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο μία. 

Αυτό που μπορώ όμως να πω με σιγουριά είναι ότι, από μόνο του κάθε Χριστουγεννιάτικο Κοντσέρτο μας, είναι μια μοναδικά όμορφη και σημαντική «στιγμή» στη χορωδιακή μου πορεία.

Ποιο είναι το πιο ιδιαίτερο σχόλιο που έχετε ακούσει μετά από τη Χριστουγεννιάτικη συναυλία;

Κωνσταντίνα Παπαλεξοπούλου: Κάθε θετικό σχόλιο αναφορικά με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που επιτυγχάνει η χορωδία σε μια τόσο σημαντική συναυλία για τον Οργανισμό αλλά και για την πόλη μας είναι πολύ ενθαρρυντικό. Θα έλεγα πως το πιο σημαντικό σχόλιο που έχουμε ακούσει έχει να κάνει με την επιτυχία του Χριστουγεννιάτικου Κοντσέρτου να μεταδώσει σε όσους το παρακολούθησαν το κατανυκτικό κλίμα των ημερών μέσα από τη μαγεία της μουσικής και του πολυφωνικού τραγουδιού.

Νίκη Αδάμη: Μεταξύ των φωτογραφιών, των συζητήσεων και της απόλαυσης των εδεσμάτων στο φουαγιέ μετά το πέρας της χριστουγεννιάτικης συναυλίας, ένα ιδιαίτερο σχόλιο που μου μετέφεραν φίλοι και γνωστοί ήταν το πόσο τους είχε λείψει αυτή η άμεση σύνδεση με τα συναισθήματα που μόνο τα  χριστούγεννα μπορούν να γεννήσουν και να γεμίσουν την ψυχή τους. Μέσα σε λιγότερο από 3 ώρες μεταφέρθηκαν, άφησαν για λίγο έγνοιες και σκέψεις της καθημερινότητας και κατά κάποιο τρόπο ένιωσαν και πάλι παιδιά.

Χρήστος Αρώνης: Μέσα σε τόσα πολλά καλά σχόλια, είναι δύσκολο κάποιος να διακρίνει το ένα από το άλλο. Σημασία, όμως, έχει η αγάπη που μας ανταποδίδει ο κόσμος και κάθε χρόνο μας τιμά με την παρουσία του.

Αθανασία Παπασταύρου: Αν και έχουμε γίνει δέκτες πολλών θετικών σχολίων, τα αγαπημένα μου είναι αυτά που προέρχονται από ανθρώπους των οποίων η μέχρι τώρα πορεία, δεν προμήνυε ότι θα τους άρεσε αυτού του είδους η μουσική και η συγκεκριμένη εκδήλωση! Συνήθως έρχονται για να δουν κάποιο δικό τους άνθρωπο χωρίς να έχουν μεγάλες προσδοκίες για τη βραδιά και καταλήγουν να φεύγουν μαγεμένοι.. Εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι μίλησες σε κάποια καρδιά που δεν ήξερε (κανείς από τους δυο σας) ότι είχε τέτοιου είδους ευαισθησία μέσα της …

Γωγώ Χρυσανθοπούλου: Δικό μου πρόσωπο έχει αναφέρει χαρακτηριστικά : «Όλη αυτή η τεράστια μαγική γιορτή που μας προσφέρθηκε απλόχερα, γεμάτη μελωδίες, εικόνες, ζεστασιά και χαμόγελα, μας παρότρυνε να ακολουθήσουμε χωρίς κανένα δισταγμό στα μουσικά σας μονοπάτια και να βιώσει ο καθένας ξεχωριστά αλλά και όλοι μαζί τα δικά του Χριστούγεννα.» Λόγια σαν κι αυτά κρατώ μέσα μου και παίρνω δύναμη για να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ. 

Βαγγέλης Καλλαρας: Μια  άγνωστη κυρία με πλησίασε μετά το πέρας του Κοντσέρτου και μου δήλωσε πως είναι τέτοιες στιγμές που τη κάνουν υπερήφανη να κατάγεται από τη Πάτρα. Ο ίδιος δε κατάγομαι από εδώ, αλλά μαζί της αισθανόμουν και εγώ υπερήφανος που προσέφερα έστω και κάτι ελάχιστο σε αυτή την μαγική εκδήλωση.